ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΕΧΑΣΑΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥΣ

 

Και τώρα τι ευχή να κάνουμε όταν δεν θα συνοδεύεται από την ελπίδα ότι θα υλοποιηθεί. Σήμερα οι ευχές μας είναι απλώς εκφράσεις που ακολουθούν τα κοινωνικά πρότυπα της στιγμής ,όπως ”χρόνια πολλά” “του χρόνου καλύτερα “ και παραμένουν στην φωνητική τους εκφορά .Στερούνται απο την πίστη και την ελπίδα ,της προσδοκίας για το καλύτερο μέλλον. Μήπως αυτό συμβαίνει διότι δεν έχουμε προσδιορίσει το μέλλον που . Χάσαμε την ικανότητα του να φανταζόμαστε και παραμένουμε παρατηρητές σε ένα παρόν που δεν καταλαβαίνουμε γιατί γίνεται, “στο ίδιο έργο θεατές”.

Παρατηρούμε τα γεγονότα σαν τα μικρά παιδιά νοιώθοντας ανήμποροι να αλλάξουμε κάτι ,γκρινιάζοντας συνέχεια για την κατάσταση που περνάμε και μουρμουρίζοντας λέξεις χωρίς νόημα. Η εικόνα της καθημερινότητας μας ,φαντάζει τρομακτική γιατί πιστεύουμε ότι προμηνύει ένα κακό μέλλον. Πιστεύουμε ότι κάθε επόμενο είναι χειρότερο από το προηγούμενο . Το παρόν το ζούμε μέσα απο τις εικόνες της τηλεόρασης και το ερμηνεύουμε με τα τηλεοπτικά πρότυπα που έχουμε δεχτεί . Κυρίαρχες αξίες είναι αυτές που προβάλλουν από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης “όλοι κλέβουν” ,ή “όλοι είναι διεφθαρμένοι” ,έτσι χάνουμε την εμπιστοσύνη μας ακόμη και στους φίλους μας . Τους γύρω μας τους παρατηρούμε καχύποπτα. Βλέπουμε πλέον το περιβάλλον μας με τα μάτια του “μαγικού κουτιού” και όχι με τα δικά μας. Μήπως άλλαξαν τα γνωστικά μας πρότυπα έτσι όλοι έχουμε κοινό τρόπο ερμηνείας ή καλύτερα παρερμηνείας της πραγματικότητας . Αδυνατούμε με αυτό τον τρόπο να φανταστούμε το δικό μας μέλλον χρησιμοποιώντας τα δικά μας θέλω και μπορώ . Το μέλλον φαντάζει μέσα μας ,χωρίς εικόνες ,αβέβαιο ,μαύρο γεμάτο φόβο και απελπισία. Το ατομικό συνειδητό έχει αναπληρωθεί πλήρως από ένα απαισιόδοξο συνειδητό του συνόλου. Είμαστε σε ένα τραίνο που φοβόμαστε να κατεβούμε αν και διαισθανόμαστε ότι μπορεί να μας οδηγήσει σε καταστροφή .Το αίσθημα της διαφοροποίησης από την ομάδα λειτουργεί εδώ σαν μηχανισμός που δεν επιτρέπει στο άτομο να αλλάξει συμπεριφορά να διαφοροποιηθεί από το σύνολο να αποτελέσει την εξαίρεση. Αλλά και αυτούς που διαφοροποιούνται δεν θέλουμε να τους βλέπουμε . Η μοναξιά της διαφοροποίησης λειτουργεί και εδώ. Η αλλαγή στάσης ως προς την θέση που παρατηρούμε τα γεγονότα -η προοπτική μας - και της γνώσης -η οπτική μας - θα δημιουργήσει μέσα μας νέες εικόνες που θα σκιαγραφούν την εικόνα της ζωής που θέλουμε . Και όπως λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης “....Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι οι στάσεις του σημερινού ανθρώπου ,της σημερινής κοινωνίας ,η ιδέα του για τους σκοπούς της ζωής , για το τι είναι σημαντικό , για το τι είμαστε και για το τι πρέπει να γίνουμε οι μεν για τους δε...” (Ακυβέρνητη κοινωνία ).

Το παράδοξο είναι ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αισθάνεται ,απομονωμένο και οχυρωμένο στον ατομικό του περιβάλλον. Οι περισσότεροι ζούμε σε έναν κόσμο όπως παρουσιάστηκε στην ταινία MATRIX στην οποία τα άτομα βρίσκονται σε κατάσταση ονείρου ζώντας ψεύτικες πραγματικότητες .

Υπάρχει έξοδος διαφυγής ,διότι η ανασφάλεια και ο φόβος μας εξαφανίζονται μόνο με την δημιουργική σκέψη. Μπαίνοντας σε δημιουργική στάση ζωής και αρχίζοντας να αισθανόμαστε την ανάγκη της κοινωνικοποίησης με τους συνανθρώπους μας, του “μοιράσματος” αλλάζουμε και την οπτική μας και την προοπτική μας για την ζωή. Νοιώθουμε τη άμεση επιβεβαίωση ή αποδοκιμασία του διπλανού μας σε κάθε δημιουργική μας προσπάθεια.

Η δημοκρατίες θέλουν ενεργούς και συμμετοχικούς πολίτες που να μην φοβούνται. Κλείνουμε την τηλεόραση και ανοίγουμε ένα βιβλίο .Αναζητούμε την ενημέρωση στο διαδίκτυο και ξανοιγόμαστε στους ωκεανούς γνώσεις που μας προσφέρει . Τελικά αν θέλεις να ζεις πρέπει να έχεις κάποιο νόημα. Το καινούργιο χρόνο λοιπόν ας ευχηθούμε μέσα από την ψυχή μας “καλή χρονιά με χαμόγελο και αισιοδοξία”